Laatst bijgewerkt:

Praten over donorconceptie in de klas van mijn zoon

Als afsluiter van de lessen seksuele opvoeding in de klas van mijn zoon, werd Veerle uitgenodigd door de juf om te komen vertellen over onvruchtbaarheid en donorconceptie.

Wie had gedacht dat mijn zoon daar ooit zou mee instemmen. De ‘ja' kwam er als vanzelf, hij vond dat ik dit moest doen en ging zelfs akkoord om het samen voor te bereiden.

Het voorbereiden hebben we heel ernstig genomen. Wat zal de kinderen boeien, wat is interessant, hoe maken we het leuk voor iedereen, wat willen we over ons verhaal kwijt en wat is te persoonlijk…

Het werd een anderhalf uur gevuld met info over vruchtbaarheidsproblemen en het verdriet bij onvruchtbaarheid, de uitleg over KI en IVF, ons eigen verhaal en een uitgewerkt spel met filmpjes en anekdotes. En als verrassing was er een doos vol chocolade eitjes. In het teken van eiceldonatie en vruchtbaarheid mocht dit toch niet ontbreken.

Kinderen maken mee de sfeer

​De eerste tien minuten was ik best wel zenuwachtig, maar toen kwamen de eerste vragen, en de vragen bleven komen en maakten deel uit van de sfeer. Ze stelden me op mijn gemak, ik besefte dat de kinderen zelf zoveel in zich hadden om deze les boeiend en geslaagd te maken. En geslaagd was het helemaal! Met dank aan de interesse en open mind van de kinderen, maar ook aan juf Kaat voor het voorstel, aan mijn zoon om hieraan mee te werken, aan Prof. Cassiman voor zijn boodschap over erfelijkheid, aan Stephke Raeymaekers voor haar getuigenis en prachtig gemonteerd filmpje en aan Katrien (Donorfamilies) voor haar mooie getuigenis als mama van twee donorkindjes én als eiceldonor.

11-jarigen meer inzicht dan vele professionals

​Een week later kreeg ik een doos terug vol met kaartjes en vragen. Zoveel mooie en deugddoende commentaren en berichtjes als dank. En toen las ik dìt bij één van de vragen: ‘hoe ging je om met al je verdriet en heb je eigenlijk nu nog verdriet?’. Het tart mijn verbeelding: een 11-jarig meisje dat zich zo kan inleven. Een meisje dat zich kan voorstellen dat een mama toch verdriet zou kunnen hebben om haar onvruchtbaarheid, ook al heeft ze kinderen. Ook al zit de zoon van die mama naast haar in de klas. Dit meisje stelt zich vragen waar velen nog nooit bij hebben stilgestaan.

Op een ander kaartje stond de vraag naar de impact voor mijn zoon, voor mezelf, voor mijn man én voor de donor. Een vraag waar in de fertiliteitscentra jammer genoeg veel te vaak aan wordt voorbijgegaan.

Deze soort vragen van de kinderen tonen aan dat zij nog onbevangen kunnen luisteren en zo tot meer inzicht en begrip komen dan vele volwassen hulpverleners in het vak.

Stilzwijgen rond donorconceptie doorbreken

​Met deze les hielp ik graag mee aan het doorbreken van het stilzwijgen rond donorconceptie. Er zijn duizenden donorkinderen in België en toch wordt er nog maar bitter weinig over donorconceptie gepraat. De achtentwintig kinderen uit de klas vinden het alleszins geen probleem. Dat bleek uit de vele reacties van hen en van de ouders aan de schoolpoort. Positieve en bemoedigende reacties bij jong en oud. We kunnen er alleen maar bij winnen om dit onderwerp nog meer en voluit bespreekbaar te maken.